Ostatnimi czasy coraz częściej sięgam po klasyki. Nie wiem do końca, czym jest to spowodowane. Nie nazwałbym tego tęsknotą za minionym, gdyż przeważnie wybierane przeze mnie publikacje opisują świat, którego ja i większość czytelników nie znamy. Ale nie bez powodu nazywamy je wielkimi dziełami literatury. Mimo upływu lat książki te nadal potrafią pochłonąć nas bez reszty. Chociaż ich bohaterowie momentami mogą wydawać się naiwni oraz z punktu widzenia współczesnego odbiorcy przerysowani i schematyczni, szablony te niejednokrotnie pozwalają nam dostrzec pewne uniwersalne wartości, a także zmuszają do przemyśleń. Dlatego właśnie sięgnąłem po Znachora - dzieło bardziej znane z ekranu, niż z kartek.

Doktor Wilczur - główny bohater powieści - powszechnie uważany jest za najznamienitszego chirurga w kraju. Wzbudza podziw oraz szacunek. Znany jest z przeprowadzania skomplikowanych operacji, których inni lekarze nigdy by się nie podjęli ze względu na zbyt duże ryzyko. Mimo swej błyskotliwej kariery Rafał Wilczur musi stawić czoła przeszkodom jakie los rzuca mu pod nogi w jego życiu prywatnym. Małżonka, którą tak bezgranicznie kocha, opuszcza go wraz z dzieckiem. Profesor, w rozpaczy i niedowierzaniu, wychodzi z domu, aby zapić smutki. Niestety głęboki żal przyćmiewa jego rozum. Chirurg zostaje okradziony, a wskutek silnego ciosu w głowę traci przytomność i… pamięć. Tak właśnie rozpoczyna się jego wieloletnia tułaczka po kraju. Bez przeszłości, bez imienia, wędruje z miejsca na miejsce, najmuje się do różnorakich zajęć, aby móc gdzie mieszkać i mieć co do ust włożyć. Ten koczowniczy tryb życia pozwala mu zdobyć cenne doświadczenie w wielu dziedzinach. Gdy znowu zostaje aresztowany za włóczęgostwo, przybiera fałszywe imię i nazwisko - Antoni Kosiba - a następnie rozpoczyna pracę w gospodarstwie. Nie wie jeszcze, że właśnie od tej chwili przyjdzie mu uzdrowić nie tylko setki ludzi, ale i własne złamane serce.

Znachor to wspaniała książka na długo pozostająca w naszej pamięci. Powieść ta, mimo dosyć prostej i momentami przewidywalnej fabuły, urzekła mnie. Wielu zarzuca Tadeuszowi Dołędze-Mostowiczowi przesadną ckliwość, przerysowane postacie, schematyczność. Ale właśnie za to cenię tę lekturę. Ukazuje ona, co tak naprawdę jest istotne w życiu oraz jak łatwo my sami, nawet dziś, wpadamy w schematy, jak często odpychamy od siebie innych, zapominamy o ludziach nam bliskich, tworzymy sztuczne granice, dusimy w sobie uczucia. Rafał Wilczur nigdy nie oczekuje za pomoc niczego w zamian. Ufa, że w życiu ważne jest bogactwo wnętrza, a nie grubość portfela. Bezinteresowność i wzajemna pomoc są dla niego najistotniejsze. Dlatego właśnie Znachora polecam każdemu. Czasami warto przypomnieć sobie o sprawach najprostszych jakże często w dzisiejszych czasach zaniedbywanych i tłumionych głęboko w sobie. Tym większa radość jeżeli udaje nam się to osiągnąć dzięki dobrej lekturze.